Het verstand komt met de jaren, zegt men. Dat geldt evenzeer bij bouwprojecten. Bouwervaring en goesting in iets nieuws dat moeiteloos de tand des tijds kan doorstaan, waren de belangrijkste drijfveren voor deze bouwheer die verliefd was geworden op het paviljoen van Mies van der Rohe in Barcelona. Daarvan bezorgde hij CAS Architecten een postkaartje als inspiratiebron. Voor de rest kregen ze carte blanche.
Mies van der Rohe revisited
Less is more
"De kracht van dit verhaal is voor mij dan ook de eenvoud, versterkt door de materialiteit.”
- Jovanca De Bruycker - architect
Grond hoefde hij alvast niet meer te zoeken, daarvoor kon hij zijn eigen tuin aanspreken. Het terrein met daarop de klassieke woning die hij een decennium eerder bouwde en nu verkocht, werd immers opgesplitst. Maar hoe start je aan een project waarbij een iconisch gebouw als inspiratie dient zonder het gewoon te kopiëren? “Voor CAS Architecten is het de finesse van detaillering en materialen die deze woning typeert. Net als het gebruik van tuinmuren die het binnen- en buitenverhaal doet vervagen. Die elementen hebben we gebruikt voor ons ontwerp, rekening houdend met de locatie en oriëntering. Less is more geldt hier zeker. In feite is het niet meer dan een schijf waarin we twee muren hebben geplaatst. Eén vooraan en één achteraan. Het kleine volume dat er bovenuit steekt loopt als een centrale toren door alle verdiepingen. En onder het dak, dat daaraan vasthangt, wordt er glas ingevuld. Het zijn die paar bewegingen die het project maken. Met de materialiteit als finishing touch.”
Dan kijken we, behalve de vele glaspartijen, in eerste instantie naar natuursteen die je zowel binnen als buiten aantreft in muren en vloeren. Daarnaast maakte CAS Architecten gebruik van geanodiseerd schrijnwerk als knipoog naar het inox verhaal bij Mies van der Rohe. “De materialen verheffen dit project boven de doorsnee woning. En dan vooral door de afwerking die zo puur en sereen is dat de kalmte instant over je neerdaalt, het effect dat je ook in kloosters bekomt. Dat is mede de verdienste van de bouwheer die een grote betrokkenheid bij zijn project aan de dag legde en graag participeerde aan het samenstellen van het interieur. Elke beslissing is weloverwogen genomen. Er is bij het interieur ook heel veel aandacht besteed aan details. Een deur die opendraait, daardoor de dressing afsluit en zo een kamer vormt, dergelijke slimme ingrepen maken het project ook uniek.”
De vraag wat een kopie is en wat niet, is hier dan ook helemaal niet aan de orde. Het is een ode aan het werk van een groot architect die het zelf als een eer zag wanneer een project van hem als inspiratie diende. Dat betekende volgens hem dat zijn basisidee heel goed was. Maar ondanks dat het als inspiratie diende, is dit project ook ‘eigenwijs’. Het ontwerp is immers getoetst aan zowel de contextgebonden parameters, zijnde locatie en oriëntatie, als aan de wensen van de klant. “We bouwen in zijn tuin, de beschikbare oppervlakte is dus niet eindeloos én voor mensen die daar levenslang willen wonen. In een bepaalde zin is het een compacte woning waarbij het gelijkvloers als een groot appartement is opgevat, net zoals de bouwheer het wenste. Dat was alleen maar mogelijk door heel doordacht tewerk te gaan en geduld te oefenen. Dit project leert ook dat je nog zaken kan toevoegen aan een concept door in dialoog te gaan met de bouwheer en open minded te zijn waardoor het concept nog sterker uitgepuurd kan worden.
